Opgeruimd!

Het was voorjaar en om de een of andere reden bestelde ik het boek ‘Opgeruimd’ van Marie Kondo. Niet dat ik van plan was om op te ruimen. Het lag gewoon opeens op mijn stapel ongelezen boeken en ook nog eens opeens boven aan.

De context was passend: Het zonnetje scheen, de overbuurvrouw klopte de dekbedden uit en de buurman was met één van zijn poetspowertools iets op de stoep aan het doen. What better to do dan een boekje over opruimen te gaan lezen.

Dus ik las. De schrijfster, Marie Kondo, is een jonge Japanse opruimer. Ze is nogal hip en happening, haar boek staat bovenaan de top zoveel en vrijwel heel de wereld slaat aan het opruimen. Het boek an sich leest lekker weg, ondanks het feit dat ze 212 pagina’s vol weet te schrijven over opruimen. Marie is niet de eerste die een boekje open doet over opruimen, er zijn haar velen voor gegaan die vinden dat ze dé manier hebben om te ordenen, systematiseren en weg te gooien. Marie heeft daar echter een vrij uniek element aan weten toe te voegen. Ze focust zich niet op dingen die je weg wil gooien, maar op dingen die je wilt houden.
Dat betekent niet dat ze niet aan weggooien doet: zoals ik het lees heeft ze die vaardigheid behoorlijk onder de vingers, ze heeft het erg veel over de aantallen vuilniszakken met meuk die de deur uitgaan.
Basisprincipe is: Pak iets beet. Vraag jezelf af of je er blij van wordt. Niet zomaar een beetje blij, nee, ‘does it spark joy?’ – blij.
Nu is het niet de bedoeling dat je bij tijd en wijlen eens iets beet pakt en je je afvraagt of je sparkles voelt. Daar heeft ze namelijk een systeem voor: je begint met je kleren, dan met je boeken en zo ga je door dat je alles hebt gehad. Per categorie zoek je alles, dus echt álles op. Al je kleding in je klerenkast, jasjes aan de kapstok, wintersportkleding ver weggestopt, oude tshirtjes voor je weet maar nooit: alles gooi je op één hoop. En élk stuk pak je beet, bevoel je, laat je sparken. Of niet sparken. Alles wat je beet hebt en waar je niet ontzettend vervuld van raakt, gaat weg. Per categorie noemt ze wat tips & trucs. Als het gaat om kleding laat ze haar afkeuring voor gezellige huispakjes, comfortabele joggingbroeken en warme slobbervesten niet achterwege. Die moeten per definitie weg. Punt. Ook in het deel over boeken gaat ze radicaal om met boeken die je nog niet hebt gelezen: niet automatisch bewaren, als je er niet blij van wordt, weg ermee. In mijn ogen heiligschennis.

Ik las een paar dingen waarvan ik direct 100% zeker wist dat ik ze nooit zou gaan doen. Zoals mijn shampooflessen afdrogen na het douchen. Of het opvouwen van mijn sokken – want sokken verdienen het niet om na een dag hard werken (namelijk jouw voeten omhullen) extra gepijnigd te worden door ze uit te reken omdat je ze opgerold bewaard. Ook ga ik niet zodra ik thuis komt mijn tas uitpakken en alles wat er in zat op een vaste plek opruimen om vervolgens mijn tas te bedanken voor het werk van die dag.

En toch zet het boek je aan het denken. Over dingen en spullen die je echt graag in je leven en dus om je heen wilt.
Wat ik ingewikkeld vind is dat sommige dingen absoluut geen joy sparken, maar dat het volgens mij ook niet de bedoeling kan zijn dat je het dan weg doet en rücksichtslos een nieuwe koopt. Zo heb ik een föhn waar ik echt niet onmeuning blij van wordt, maar het principe dat ‘ie mijn haar droogt vind ik dan wel weer handig. En zo ken ik best een paar gebruiksvoorwerpen die zelf niet sparken maar best leuk voldoen.

Goed, laat ik hier niet meer woorden aan verspillen dan nodig. Het boek krijgt een 7 op de schaal van Helmar. Leest vlotjes wegen en laat je opnieuw naar al je spullen kijken. Extra leuk vanwege het animisme (“ook spullen hebben een ziel”) waarmee Marie’s techniek doordrenkt is.