Zo kan het dus ook

Naast fervent lettervreter, ben ik ook registermediator. Ik bemiddel bij conflicten, bijvoorbeeld bij conflicten die opspelen bij echtscheidingen. Ook boeken over dat onderwerp komen dus voorbij in mijn ‘to read’ stapel. Dit maal ging het om ‘Zo kan het dus ook’ van Lykele Muus. 

Muus is vader van een zevenjarige dochter. Hij woont niet meer samen met de moeder van het meisje, samen zijn zij co-ouders. Over ‘de uitdagingen en geneugten van het alleenstaand ouderschap’ die hij sinds hun scheiding ervaart, schreef Muus ‘Zo kan het dus ook’. 

Muus breekt met zijn boek een lans voor co-ouderschap, dat hij als gezinsvorm ziet waar eigenlijk nog te weinig over bekend is. Hij stelt deze gezinsvorm nog net niet boven de traditionele gezinsvorm (gelukkig getrouwd met alles en iedereen in één huis), maar veel scheelt het niet. In de vorm van co-ouderschap, ervaart hij zelf dat hij een betere vader kan zijn op de dagen dat zijn dochter bij hem is, omdat hij in de dagen dat zij niet bij hem is, zijn volle aandacht kan geven aan zijn werk en sociale leven. 
Wat ik hierin als krachtig heb ervaren, is dat hij door het hele boek heen benadrukt dat er geen sprake hoeft te zijn van falen als je uit elkaar gaat. Er is pas sprake van falen als je kind(eren) last hebben van een scheiding. Op een hele integere manier haalt Muus de mogelijke druk van relaties af: je hóeft niet bij elkaar te blijven tot de dood jullie scheidt. Je kunt ook zien dat jouw relatie in de huidige vorm eindig is, en er een andere vorm aan geven die meer recht doet aan iedereen die daarbij betrokken is. 

Verder is het, door de persoonlijke ervaringen van Muus en andere ouders, ook een praktisch boek. Muus neemt je als lezer mee op hoe je het je jonge kind verteld dat je uit elkaar gaat, hoe je omgaat met weekschema’s en wisseldagen, vakanties, feestjes en nieuwe liefdes. 

Waar ik wat moeite mee had, was dat alle ouders die (deels) alleen voor hun kind zorgen, op een hoop werden gegooid. Terwijl er in mijn beleving verschil zit tussen samen met een ander co-ouderen en er volledig alleen voor staan (omdat de andere ouder bijvoorbeeld is overleden). In mijn ogen ben je als co-ouder geen single ouder omdat je juist altijd sámen ouders ben en blijft over jullie kinderen. 

De intentie van waaruit het boek is geschreven (Muus belooft zijn dochter bij haar geboorte om de beste vader ooit te zijn) komt echter zo recht uit het hart dat het mijn bedenking bij het boek wegvaagt. De achterflap van het boek stelt dat het ‘een openhartig en inspirerend boek over alleenstaand ouderschap’ is. Dat kan ik zeker beamen: Muus schrijft veel over voorvallen en voorbeelden uit zijn eigen ervaringen. Ook andere ouders delen middels de interviews in het boek hun ervaringen, als gescheiden ouder of als ouder van wie de partner is overleden. Daarnaast kan ik me goed voorstellen dat het boek een goede steun kan zijn voor ouders van jonge kinderen, die stoppen met elkaars partners zijn, maar het belangrijk vinden om als ouders op goede voet samen verder te gaan. In die zin zeker inspirerend voor ouders die tijdens of na een scheiding nog even een extra zetje richting liefdevol en stabiel ouderschap kunnen gebruiken. 

Al met al prima leesvoer, een 7 op de schaal van Booklounge.