Het Zoutpad

Ik word vaak een beetje rebels van bestsellers en boekenprijzen. Denk dan al snel ‘ik lees wel iets dat niet iedereen briljant vindt’. Het feit dat Het Zoutpad van Raynor Winn in 2018 tot Sunday Times bestseller was uitgeroepen, deed me dan ook vrij weinig. 

Wat me wel aantrok, was het feit dat Winn in het boek haar tocht langs het South West Coast Path beschrijft. Een wandelpad waarvan ik de # al jaren op Instagram volg, omdat ik steeds opnieuw versteld sta van de schitterende plekken die de Zuid-Engelse kust biedt. Reden genoeg om in Het Zoutpad te beginnen.

In het boek beschrijft Winn hoe zij en haar man Moth binnen een paar dagen veel kwijt raken: ze verliezen hun huis door een langdurig financieel conflict en Moth blijkt een ernstige en impactvolle ziekte te hebben. Vanaf de bodem van deze put besluiten ze om op pad te gaan: de kaart met de route van het SWCP lijkt op dat moment het meeste richting te geven voor hun leven. Met slechtzittende rugzakken, te dunne slaapzakken en de gids van Paddy Dillon beginnen ze aan het South West Coast Path. Een tocht van 1014 kilometer dwars door twee Werelderfgoederen en diverse nationaal parken heen, die zij niet zoals geadviseerd tegen de klok inlopen (van de hoge klippen in Somerset tot aan de zandstranden bij Dorset), maar andersom, tegen de wind in. 

En dat ‘tegen de wind in’ beschrijft hun tocht misschien nog wel het beste: met nauwelijks geld en een chronische ziekte komen deze twee dakloze vijftigers van alles tegen. Soms zijn er fijne tegenliggers die een helpende hand bieden, vaker zijn er mensen die met angst in de ogen een wijde boog om het stel heen maken. Soms zijn er verrassende ontmoetingen (mensen die denken dat Moth een bekend dichter is), soms pijnlijk veranderende vriendschappen. En steeds als ze denken dat de wind is gaan liggen, gebeurt er iets dat hun veerkracht steeds groter maakt. 

Een prima boekske, zeker als je van dit soort reisbeschrijvingen (zowel door het landschap als door een mensenleven) houdt. Inspirerend hoe Winn en haar man de regie over hun leven wisten te herpakken door los te laten en te kiezen voor vrijheid en vertrouwen. Een enkele keer vond ik de beschrijvingen van het wonderwoeste landschap wat matig. Ook vond ik Winn wat wisselend in de beschrijvingen van haar mentale proces: naarmate het boek vorderde vond ik de beschrijvingen krachtiger en verbeeldender worden. Hoe dan ook een lezenswaardig boek, ondanks dat het een bestseller is ;-). 

PS. Op 9 januari zond het televisieprogramma ‘Jacobine op 1’ een interview met Winn uit dat over dit en het opvolgende boek gaat. Grappig om te zien en te horen hoe het dag-in-dag-uit achter elkaar lopen verslavend is geworden en het stel er nog steeds bij tijd en wijle op uit trekt. 

PS2. Het boek wordt verfilmd, ook leuk!